Α1 ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Κονόμη : «Θα τα λέμε συχνά…»

Κονόμη : «Θα τα λέμε συχνά…»

Η ώρα του αποχωρησμού είναι μια υπόθεση δύσκολη και το ίδιο ισχύει για την Αρέτα Κονόμη που έζησε τα πάντα στον Ολυμπιακό. Η διεθνή λίμπερο με δήλωση της ευχαρίστησε τους προπονητές και τις συναθλήτριες που συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια, τον team manager του τμήματος Νίκο Κατσιούρα, τον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Παναγιώτη Κουντούρη αλλά και τον κόσμο, ενώ παράλληλα υποσχέθηκε πως  θα συνεχίζει να βρίσκεται δίπλα στους “ερυθρόλευκους” χειροκροτόντας την ομάδα από την κερκίδα.

Χαρακτηριστικά η Αρέτα Κονόμη δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα του Ολυμπιακού «Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί. Ήρθε όμως η πιο δύσκολη ώρα μετά από τόσα χρόνια να χαιρετήσω την ομάδα που τόσο έχω αγαπήσει. Φεύγω σίγουρα γεμάτη και πολύ «πλουσιότερη» από αμέτρητες όμορφες αναμνήσεις, επιτυχίες, χαρές όμως και λύπες αλλά κυρίως γεμάτη από φιλίες ζωής και ανθρώπους που δεθήκαμε και τους θεωρώ πλέον οικογένεια! Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους προπονητές και το επιτελείο που συνεργάστηκα και ο καθένας του συνέβαλε στο να με κάνει καλύτερη αθλήτρια και άνθρωπο! Ευχαριστώ τις φανταστικές συμπαίκτριες, Ελληνίδες και ξένες που είχα όλα αυτά τα χρόνια και ΜΑΖΙ έχουμε κλάψει, γελάσει, πονέσει, πανηγυρίσει όλους αυτούς τους τίτλους, και που χωρίς αυτές τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

Δεν θα πω ονόματα γιατί ξέρετε ποιες είστε και εσάς σας αγαπάω ΛΙΓΟ παραπάνω!!!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο Κατσιούρα που ήταν πάντα εκεί και τα έκανε όλα να φαίνονται δεδομένα και ευκολότερα, ενώ φυσικά δεν ήταν!

Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε όλους τους ανθρώπους της διοίκησης και προσωπικά στον κ. Κουντούρη που πάντα ήταν εκεί και που πάντα πίστευαν σε εμάς καθώς και στον κόσμο του Ολυμπιακού που μας έχει αγαπήσει και μας στηρίζει χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο! Αυτή η ομάδα αξίζει πολλά και ακόμα παραπάνω!!!

Κάνω λοιπόν μια νέα αρχή και ανοίγονται νέοι ορίζοντες για μένα, όμως πάντα θα είμαι κοντά να στηρίζω και να χειροκροτώ αυτή την ομάδα αλλά πλέον από την κερκίδα.

Θα τα λέμε συχνά…»