Καραφουλίδου: «Κόντρα στο άλλο της μισό (φωτό)

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΣΑΤ, ΜΠΟΡΟΒΕΤΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΗΛΙΑΣ

Ως κάτοχος της σερβικής υπηκοότητας η 15χρονη διεθνής Άλκηστις Καραφουλίδου, μπορούσε να ήταν στην άλλη πλευρά του φιλέ, αντίπαλη με τις συμπαίκτριές της στην Εθνική στην σημερινή πρεμιέρα του Α ‘ ομίλου του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος U18 με την Σερβία (20.30).

Ευτυχώς όμως για τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Γιάννη Ανδρεάδη, που θα είχε έναν παραπάνω «πονοκέφαλο», η διαγώνια των Μακεδόνων Αξιού, είναι «δικιά μας». Από τα νέα πρόσωπα της «γαλανόλευκης», η Καραφουλίδου έχει λίγο πριν το σερβίς αυτής της σημαντικής διοργάνωσης το απαραίτητο άγχος της… πρωτάρας, το οποίο όμως ώρα με την ώρα υποχωρεί μπροστά στο πάθος και τη δίψα για διάκριση.

«Προσωπικά αντιμετωπίζω κάθε παιχνίδι με την δέουσα σημασία και τρέφω τον ίδιο σεβασμό για κάθε αντίπαλο. Είναι αλήθεια, λόγω της μητέρας μου, ότι πριν δηλωθώ στην Εθνική, είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να παίξω στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Σερβίας, ούσα μισή Ελληνίδα και μισή Σέρβα. Όμως τελικά, πέρα ότι τη σκέψη ότι εδώ θα είχα περισσότερες ευκαιρίες, «δέθηκα» πολύ με τον τόπο και τα πρόσωπα στην Ελλάδα».

Για αυτό και ως μέλος της Εθνικής νιώθει μεγάλη περηφάνια και τιμή, όχι μόνο για την ίδια, άλλα και για τα αγαπημένα της πρόσωπα. Προσπαθεί άλλωστε μέσα από την καθημερινή σκληρή δουλειά να φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης του προπονητή και να τον κάνει να αισθανθεί δικαίωση για την επιλογή του.

«Το να παίζω στην Εθνική είναι μεγάλη τιμή και χαρά και ενθυσιάζομαι, όταν βλέπω αυτό το αίσθημα περηφάνιας να αντανακλά και στα πρόσωπα της οικογένειας και των αγαπημένων μου ανθρώπων. Για αυτό προσπαθώ να δίνω πάντα τον καλύτερό μου εαυτό και να τους κάνω να καμαρώνουν πάντα για μένα».

Έχοντας λοιπόν «βουτήξει» από νωρίς στα… βαθιά, αφού σε αντίθεση με άλλες διεθνείς η έναρξη της προετοιμασίας της Εθνικής στις 16 Μαρτίου αποτέλεσε το πρώτο της ραντεβού με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ήδη έχει σχηματίσει μία πρώτη… εικόνα της ομάδας.

«Τα τρία φιλικά που δώσαμε με την Ολλανδία, στο πλαίσιο της προετοιμασίας μας βοήθησαν πολύ να εντοπίσουμε τα προτερήματα, αλλά και τις αδυναμίες που έχουμε ως ομάδα, ώστε να δουλέψουμε για να βελτιωθούμε. Είμαστε όλες οι κοπέλες πολύ «δεμένες» ως ομάδα και αυτό θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, κάτι μάλιστα που τις περισσότερες φορές μας βγαίνει και μέσα στο παιχνίδι».

Με τσαμπουκά και θέληση για τη νίκη

Ασφαλώς στο άκουσμα της κλήρωσης της Εθνικής μας στον όμιλο του Σάμοκοβ, δεν… πέταξε από τη χαρά της, καθώς γνωρίζει πολύ καλά, ότι η αποστολή της «γαλανόλευκης» είναι πολύ δύσκολη και ίσως η επιτυχία του 2013, όπως παραδέχεται η Άλκηστις , προσθέτει ακόμη μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο έργο των κοριτσιών του Γιάννη Ανδρεάδη, που θέτουν ως πρώτο στόχο την είσοδο στην 8άδα.

«Δεν έχουμε την εμπειρία που είχε η προηγούμενη «φουρνιά» Κορασίδων, καθώς οι περισσότερες παίκτριες αγωνίζονταν στην Α1, ωστόσο παρά το σχετικό άγχος που μας δημιουργεί η κατάληψη της 5ης θέσης στην Ευρώπη, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο, ποντάροντας, όπως ανέφερα ξανά, στην ομαδικότητά μας. Αρχικά έχουμε θέσει ως πρώτο στόχο να φτάσουμε στην 8άδα της διοργάνωσης και αφού το καταφέρουμε αυτό, ό,τι καλύτερο έρθει, θα είναι καλοδεχούμενο. Θέλουμε πάντως να φτάσουμε όσο ψηλότερα γίνεται και ελπίζω να φανούμε αντάξιες των προσδοκιών όλων των Ελλήνων».

Πέρα όμως από το φυσιολογικό άγχος σε ένα τόσο σημαντικό ραντεβού, το γεγονός ότι η Εθνική μας θα βρεθεί αντιμέτωπη με παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος, χώρες με τις δικές τους «σχολές», όπως οι Σερβία, η Ιταλία, Γερμανία αλλά και άλλες ομάδες με πιο οργανωμένη και πολύμηνη προετοιμασία, από τη δική μας, αποτελεί για την Άλκηστη, ένα επιπλέον κίνητρο για την Εθνική μας, που απέναντι στην παράδοση και την ιστορία έχει να αντιπαραθέσει «τον τσαμπουκά και τη θέληση για να κερδίσουμε και να φτάσουμε ψηλά. Είναι αλήθεια ότι κληρωθήκαμε στον δυσκολότερο όμιλο, αυτό όμως αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς. Στον αθλητισμό, όπως έχουμε δει πολλάκις, μπορούν να συμβούν τα πάντα και όπως είδαμε και στα φιλικά με την Ολλανδία, μπορεί εκείνες να είχαν τα «κορμιά» και το ύψος, αλλά φάνηκαν να μην το πιστεύουν και να μην το παλεύουν, όπως εμείς. Άλλωστε τα δυνατά στοιχεία που διαθέτουμε ως ομάδα, όπως η καλή μας υποδοχή, το καλό σερβίς αλλά και το μπλοκ, μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα απέναντι σε κάθε αντίπαλο, ιδιαίτερα αν κάνει το λάθος να μας υποτιμήσει».

Τα… στραβά μάτια και το μειονέκτημα της έδρας

Έπειτα από ένα χρόνο αποχής από το βόλεϊ, λόγω ενός προσωπικού προβλήματος με την παλιά της ομάδα, τον Πιερικό Κατερίνης, η πρόταση των Μακεδόνων Αξιού κα η μεταγραφή της σε μία ομάδα που της έδινε τη δυνατότητα να βρεθεί από τα… αλώνια του τοπικού, στα… σαλόνια του γυναικείου βόλεϊ, τη γέμισε ενθουσιασμό και δίψα για διάκριση. Ωστόσο η φετινή χρονιά προσγείωσε αυτή και την ομάδα της Θεσσαλονίκης απότομα, καθώς υποβιβάστηκε με τον Ηρακλή στην Α2 Γυναικών.

«Ήμασταν η ομάδα με το μικρότερο μέσο όρο ηλικίας, προερχόμενες -αν όχι όλες- οι περισσότερες από το τοπικό πρωτάθλημα και ξαφνικά βρεθήκαμε στην Α1 κατηγορία. Κάναμε την προσπάθειά μας, χάσαμε πολύτιμους βαθμούς από κάποια εύκολα ματς και κερδίσαμε άλλους από αγώνες που δεν περιμέναμε, αλλά το τελικό αποτέλεσμα στη σεζόν δεν ήταν όπως το περιμέναμε» υποστήριξε η Καραφουλίδου που στάθηκε επίσης και στον παράγοντα «έδρα», αφού η Χαλάστρα που διεξάγονταν οι αγώνες δεν ήταν η φυσική μας έδρα . «Για εμάς το να παίζουμε κάθε αγώνα σε ξένο γήπεδο ήταν πολύ καθοριστικός παράγοντας της πορείας μας, αφού κάθε αγωνιστική νιώθαμε… φιλοξενούμενες! Πιστεύω πως αν παίζαμε στο κανονικό μας γήπεδό και με τον κόσμο μας, θα είχαμε σωθεί. Είναι τελείως διαφορετικό να παίζεις στο «σπίτι σου», όπως έκαναν φέτος όλες οι υπόλοιπες ομάδες».

Εδώ και 8 χρόνια που ξεκίνησε το βόλεϊ, μετά από κάποια χρόνια χορού, η Άλκηστις, αν και είναι καλή μαθήτρια, μέχρι στιγμής δυσκολεύεται να συνδυάσει τις μαθητικές της υποχρεώσεις με τον πρωταθλητισμό. Για αυτό και μερικές φορές για να το κάνει «σωστά» χρειάζεται να κάνουν και κάποιοι καθηγητές τα… στραβά μάτια.

«Προσωπικά δεν συνδυάζονται εύκολα το διάβασμα και το βόλεϊ. Όλοι βέβαια οι καθηγητές ξέρουν ότι ασχολούμαι σε επίπεδο πρωταθλητισμού με το βόλεϊ και όποτε μπορούν βοηθάνε, αλλά επειδή λόγω των υποχρεώσεών μου φεύγω στις 15.00 από τα σπίτι μου και γυρίζω στις 23.00 δεν μου είναι και τόσο εύκολο να είμαι απόλυτα συνεπής στις σχολικές μου υποχρεώσεις… Βέβαια γνωρίζω, πως αυτό δεν είναι και το καλύτερο για το μέλλον μου, αφού ένας τραυματισμός μπορεί να μου ανατρέψει όλα μου τα όνειρα, αλλά είναι επιλογή μου να ρισκάρω και να επενδύσω χρόνο και προσπάθεια σε αυτό που αγαπώ».

Ένας κόσμος φτιαγμένος για βόλεϊ και… κοντούς!

Στη διάρκεια της προετοιμασίας την Εθνικής, παρατηρήσαμε από την Άλκηστη μια «θεατράλε» συμπεριφορά, κάνοντας γκριμάτσες, σκέρτσα και άλλα τρελά…. Αστεία και καταλήξαμε στο -αυθαίρετο αλήθεια- συμπέρασμα πως πέρα από την αναπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, είναι γεννημένη… για το σανίδι. «Ποιος ήρθε…;»

«Μικρή ήθελα να γίνω νηπιαγωγός, γιατί λατρεύω τα παιδιά, αλλά πλέον ονειρεύομαι να τελειώσω το σχολείο και να προσπαθήσω κάποια στιγμή να αγωνιστώ στο εξωτερικό. Όσον αφορά δε αυτό το… θεατράλε, που λέτε κι εσείς μου το βγάζει το ίδιο το άθλημα… Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω, το ζω πολύ έντονα , με «γεμίζει», μου χαρίζει φοβερές στιγμές χαλάρωσης και με διασκεδάζει αφάνταστα» τονίζει η διεθνής Άλκστηστις Καραφουλίδου, η οποία μολονότι θα περίμενε κανείς βλέποντας τον κόσμο από τη θέα των 195 εκατοστών της, να αισθάνεται ένα αίσθημα υπεροχής και αυτοπεποίθησης, πολλές φορές εκείνη νιώθει άβολα με το ύψος της .

«Με κοιτάνε περίεργα, μου κάνουν συνεχώς την… πρωτότυπη ερώτηση «τι ύψος έχεις» (σ.σ γκριμάτσα απέχθειας) , μου ζητάνε διάφορες δουλειές , διάφορες χάρες και τελικά συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους κοντούς!»