“Μαχήτρια” από… κούνια η Ανδρομάχη Τσιόγκα κοιτάει ψηλά και κάνει όνειρα στη Σαντορίνη

Έπειτα από 8 χρόνια στον ΠΑΟΚ η διεθνής Ανδρομάχη Τσιόγκα, βρίσκεται πλέον,  μέσω Ταϊλάνδης, στον Α.Ο. Θήρας. Η  24χρονη κεντρική της Εθνικής, τόσο με τις εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όσο και στα δυνατά τουρνουά σε Βουδαπέστη και Νομίκεια 2025, έδειξε ότι μπορεί να θα βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα της Σαντορίνης στο κυνήγι της φετινής διάκρισης.
Με πολύ ταλέντο, όρεξη για δουλειά και ισορροπία ανάμεσα στο γήπεδο και την ψυχή η «Άνδρο», όπως είναι το χαϊδευτικό της διεθνούς μπλοκέρ, έμαθε από παιδί να ονειρεύεται,  να θέτει υψηλούς στόχους, και κυρίως – όπως φανερώνει και η αρχαιοελληνική  έννοια του ονόματός της να «μάχεται σαν άνδρας» για να τους πετύχει.
Γεννημένη στις 3 Νοεμβρίου 2001 στη Νάουσα με ύψος 1.93μ η Τσιόγκα θεωρείται δικαίως από τις πιο ταλαντούχες Ελληνίδες αθλήτριες. Στο παλμαρέ της έχει ήδη 1 Κύπελλο Ελλάδας Γυναικών και 2 Πανελλήνια Πρωταθλήματα U20. Επίσης τη σεζόν 2023-24 αναδείχθηκε κορυφαία μπλοκέρ της 2ης, 16ης & 17ης αγωνιστικής της Volley League. Από το 2015 μάλιστα ο νέος “πύργος” του Α.Ο. Θήρας είναι διεθνής, με τις Εθνικές ομάδες Παγκορασίδων, Κορασίδων και Γυναικών.
Το νέο απόκτημα της Σαντορίνης, όμως πέρα απ’ ότι διαπρέπει στα γήπεδα, είναι ένα χαρισματικό πλάσμα με έφεση στις τέχνες, ενώ συνδυάζει με επιτυχία τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με τις σπουδές της.
Συναντήσαμε την Τσιόγκα στο περιθώριο του τουρνουά “Νομίκεια 2025” στη Σαντορίνη, όπου πανηγύρισε τον 2ο τίτλο της στο θεσμό – μετά το 2019 με τον ΠΑΟΚ – και μας μίλησε για τους φετινούς στόχους, την εμπειρία της στο Παγκόσμιο της Ταϊλάνδης με τη “γαλανόλευκη” αλλά και την ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα της, Έφη. Μοιράστηκε τους προβληματισμούς της για το παρόν και το μέλλον του γυναικείου βόλεϊ,, αποκάλυψε πόσο την έχει βοηθήσει ο αθλητισμός στις δυσκολίες της ζωής και έστειλε το μήνυμά της στα νεαρά κορίτσια που θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια της. Άλλωστε η άσος του Α.Ο. Θήρας είναι μια αθλήτρια που είναι ξεχωριστή, όχι μόνο για το παρόν της, αλλά για το αύριο. Το οποίο μοιάζει πολύ… γενναιόδωρο μαζί της και επιφυλάσσει τα καλύτερα!

 Παραμονές πρεμιέρας του πρωταθλήματος! Πώς σου φαίνεται η εικόνα της ομάδας μέχρι τώρα;

Μέχρι στιγμής έχουμε δείξει καλό πρόσωπο. Το κλίμα με τα κορίτσια είναι εξαιρετικό και έχουμε «δέσει» ως χαρακτήρες. Σίγουρα υπάρχει φοβερός ενθουσιασμός και μεγάλη ανυπομονησία για τη νέα σεζόν.

Οι φετινοί στόχοι του Α.Ο. Θήρας σε σχέση με πέρσι;

Παραμένουν όπως πάντα υψηλοί. Θέλουμε είσοδο στην τετράδα και γιατί όχι, να διεκδικήσουμε και έναν τίτλο.

Πέρυσι προερχόμενη από έναν τραυματισμό, αγωνίστηκες μόλις σε 3 παιχνίδια των πλέι οφ με τον ΠΑΟΚ. Φέτος  με τον Α.Ο. Θήρας δώσατε συνολικά 6 φιλικά, 3 σε Ελλάδα και ισάριθμα στο εξωτερικό. Πόσο έτοιμη νιώθεις ενόψει της νέας σεζόν;

Θα έλεγα με άριστα το «10» , πως τώρα βρίσκομαι γύρω στο «7». Προέρχομαι από τραυματισμό, οπότε σταδιακά βρίσκω ρυθμό μέσα από τα φιλικά και μέρα με τη μέρα, αγώνα με αγώνα , θα νιώθω πολύ καλύτερα.

Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι για φέτος;

Να επιστρέψω πιο δυνατή από πέρσι και να βελτιωθώ σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού μου.

Τι ζητάει κυρίως από σένα ο προπονητής σου, ο Ιταλός Ματέο Φρέσκι;

Πάνω απ’ όλα συγκέντρωση. Όταν είσαι συγκεντρωμένος, όλα τα υπόλοιπα —μπλοκ, επίθεση— βγαίνουν πιο φυσικά.

Ποια θεωρείς πως θα είναι τα δυνατά σημεία του φετινού Α.Ο. Θήρας;

Το σερβίς, η άμυνα και η επίθεση. Στα φιλικά δείξαμε χαρακτήρα και ότι μπορούμε να πιέσουμε πολύ οποιονδήποτε αντίπαλο.

Ποια στοιχεία του παιχνιδιού θεωρείς ότι χρειάζονται ακόμα βελτίωση;

Η υποδοχή και η επικοινωνία μέσα στο γήπεδο. Είμαστε νέα ομάδα και σίγουρα χρειάζεται χρόνος για να αποκτήσουμε “χημεία”.

Ένα σχόλιο για το φετινό πρωτάθλημα.

Θεωρώ ότι κάθε χρόνο το ελληνικό πρωτάθλημα γίνεται ακόμα πιο ανταγωνιστικό. Είναι πολύ σημαντικό ότι έρχονται και παίκτριες υψηλότερου επιπέδου. Όχι μόνο για το πρεστίζ και το  κύρος του πρωταθλήματος, αλλά και για τις Ελληνίδες παίκτριες που δεν έχουν παίξει με τέτοιες σπουδαίες αθλήτριες. Θα κερδίσουμε νέες εμπειρίες που δεν θα μπορούσαμε να τις αποκτήσουμε διαφορετικά.

Λίγους μήνες μετά τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ταϊλάνδης με την Εθνική ομάδα, όπου αντιμετώπισε κάποιες σουπερστάρ του αθλήματος,  η Τσιόγκα επιστρέφει γεμάτη εμπειρίες, εικόνες και κίνητρα. Μιλά για τη μοναδική της εμπειρία για τη συγκίνηση, την οργάνωση και παράλληλα εκφράζει τις απόψεις της για την προβολή του αθλήματος στην Ελλάδα, την ανάγκη επαγγελματοποίησης του πρωταθλήματος και τις δυσκολίες που ακόμα αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αθλήτριες.

Ως διεθνής του Α.Ο. Θήρας πρόσφατα αγωνίστηκες με το εθνόσημο στο Παγκόσμιο της Ταϊλάνδης. Πως ήταν η εμπειρία που έζησες, αυτό το μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα σου?

Ήταν κάτι μοναδικό. Η διοργάνωση, το ξενοδοχείο, τα άτομα που ήταν γύρω από την ομάδα και μας βοηθούσαν… όλα! Όλοι οι fans, τρομερή ατμόσφαιρα. Η διοργάνωση, η ατμόσφαιρα, οι αγώνες με αντιπάλους όπως η Βραζιλία. Δεν ξέρω κατά πόσο θα ξανασυμβεί στα επόμενα χρόνια. Το να βλέπεις από κοντά παίκτριες που θαύμαζες, όπως η Γκάμπι ή η Ρομπέρτα, είναι απίστευτο. Πηγαίναμε σε κοινούς χώρους, τρώγαμε και βγαίνει κάποια στιγμή η Ρομπέρτα και μένω «κόκκαλο». Με κοιτάει, μου χαμογελάει. Σοκ! Τις βλέπεις από την οθόνη και μένεις με το στόμα ανοιχτό, αλλά όταν παίξεις μαζί τους, καταλαβαίνεις πως ουσιαστικά είναι άνθρωποι. Τις απομυθοποιείς τελείως.

Οργανωτικά πως ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2025;

Ήταν νομίζω εξαιρετική διοργάνωση. Πολλοί δεν θα περίμεναν την Ταϊλάνδη να παρουσιάσει ένα τόσο υψηλό οργανωτικό επίπεδο. Προσωπικά όμως το περίμενα. Γενικά θεωρώ ότι οι ασιατικές χώρες έχουν έμφυτη την πειθαρχία,  την τάξη. Σα να έχουν την οργάνωση κάπως στο αίμα τους. έχουν. Στην Ελλάδα, δυστυχώς έχουμε ακόμα δρόμο…

Θεωρείς ότι το ελληνικό Βόλεϊ προβάλλεται όσο και όπως θα έπρεπε; Εσείς ως αθλήτριες παίρνετε αυτά που αξίζετε;

Το βόλεϊ είναι εντυπωσιακό άθλημα, αλλά δεν προβάλλεται αρκετά. Χρειάζεται στήριξη, επαγγελματισμός, τηλεοπτική κάλυψη. Ευτυχώς φέτος γίνεται προσπάθεια από την ΕΡΤ. Πέρα από ποδόσφαιρο, μπάσκετ το βόλεϊ είναι πάρα πολύ ωραίο άθλημα. Έχει πολλή δράση. Και πιστεύω θα αρέσει στον κόσμο. Απλά πρέπει να προβληθεί περισσότερο
Επίσης το πρωτάθλημά μας πρέπει να γίνει επιτέλους επαγγελματικό. Γίνονται πολλά χρόνια προσπάθειες. Και πρέπει κάποια στιγμή να γίνει. Κάνουμε την ίδια δουλειά με τους άντρες, αλλά δεν έχουμε τις ίδιες απολαβές. Δεν είναι δίκαιο. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να γίνει και σε εμάς επαγγελματικό. Επίσης γίνονται προσπάθειες να προβληθεί πιο πολύ. Όπως με την ΕΡΤ που θα δείχνει τα παιχνίδια μας φέτος. Πολύ σημαντικό. Γιατί τα εθνικά αθλήματα είναι το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο κυρίως. Θεωρώ ότι και το βόλεϊ αξίζει να είναι.

Όταν είσαι το ψηλότερο παιδί στο σχολείο και έχεις τον αθλητισμό στο αίμα σου οι πιθανότητες να διαπρέψεις σε κάποιο σπορ είναι πολλές. Η Ανδρομάχη, όμως, δεν ακολούθησε τον δρόμο των άλλων — ούτε καν της οικογένειάς της, που ήταν κολλημένη με την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ . Βρήκε το δικό της δρόμο στο φιλέ, αλλά και σε πολύ περισσότερα: στον χορό, στη ζωγραφική, στο γράψιμο, σε όλα αυτά που όπως λέει την κρατάνε “ζωντανή” μέσα σε μια απαιτητική αθλητική ζωή. Κι αν κάποιος την ενοχλούσε μικρή, έπαιρνε το μάθημά του!

Θα’ λεγες πως στις φλέβες σου ρέει ο αθλητισμός, καθώς προέρχεσαι αμιγώς από μία οικογένεια πρωταθλητών;

Όντως τα σπορ είναι στο DNA μας! Οι γονείς μου ήταν γυμναστές και μπασκετμπολίστες, όπως και τα αδέρφια μου, τα ξαδέρφια, και πιο παλιά οι θείες μου. Η μητέρα μου ήταν αθλήτρια του στίβου και του χάντμπολ, ο μεσαίος αδελφός μου έπαιξε μπάσκετ και χάντμπολ, ενώ ο μεγάλος αδελφός συνεχίζει να παίζει μπάσκετ στην Αγία Παρασκευή.

Βόλεϊ όμως κανένας! Εσύ πώς ξέφυγες από τα «ριμπάουντ» και βρέθηκες στα «μπλοκ»?

Πέρασα από διάφορα σπορ πριν το βόλεϊ. Γενικά, η μητέρα μου μας έδινε πάντα ερεθίσματα από πολλά αθλήματα. Έτσι ξεκινήσαμε από μικρά στίβο, που πιστεύω μας βοήθησε πάρα πολύ. Εγώ έκανα άλμα εις μήκος, μετά δοκίμασα την κολύμβηση και τελικά επειδή η μητέρα μου θεωρούσε, ότι το μπάσκετ είναι πιο «ανδρικό» άθλημα και όχι του στυλ μου με έσπρωξε όταν ήμουν 5 χρονών στο βόλεϊ. Έκανα επίσης μπαλέτο και παραδοσιακούς χορούς, αλλά μάλλον αυτά δεν περιλαμβάνονται στα αθλήματα (γέλια).

Φανερώνουν όμως μία καλλιτεχνική φύση…

Όντως μ’ αρέσουν πολύ ο χορός και η ζωγραφική. Η μητέρα μου όταν ήταν έγκυος σε μένα, δίδασκε aerobic σε γυναίκες. Ακόμη και όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι πως με έπαιρνε μαζί της στα μαθήματα και έκανα κι εγώ… ό, τι έκανα. Οπότε θεωρώ ότι και από εκεί πήρα λίγο το ερέθισμα και το πάθος για το χορό. Γενικά μου αρέσει να ασχολούμαι με τις τέχνες ως χόμπι στον ελεύθερο χρόνο μου. Όταν χορεύω, νιώθω μια ελευθερία παρόλο που μπορεί να είμαι λίγο ασύγχρονη, γιατί δεν το έχω δουλέψει πολύ. Νιώθω πως το σώμα χαλαρώνει λίγο,  η ψυχή ξεκουράζεται και ο συνδυασμός με τη μουσική είναι κάτι πολύ όμορφο. Πιστεύω πως  πρέπει όλοι να έχουμε τις τέχνες στη ζωή μας, γιατί αυτές είναι που σε ξεκουράζουν. Κάνεις κάτι για σένα, νιώθεις ξανά παιδί. Αφιερώνεις χρόνο, ουσιαστικά, σε κάτι που σε γεμίζει. Είναι άλλη αίσθηση και είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά όταν έχεις μια πιεστική καθημερινότητα.
Άλλες φορές όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, γράφω! Είναι ένας τρόπος να ξεσπάω. Με βοηθάει πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πάω και θα ξεσπάσω σε κάποιον άλλον εύκολα. Οπότε προσπαθώ να το κάνω με άλλους τρόπους. Για να μην τρελαθώ. Θεωρώ ότι είναι ένας υγιής τρόπος. Καταγράφω κάποιες σκέψεις. Αναλύω κάποια πράγματα. Βρίσκω γιατί συμβαίνει αυτό. Και μετά είμαι πολύ πιο ήρεμη. Γιατί ξέρω από πού προέρχεται το συγκεκριμένο συναίσθημα και έτσι μπορώ να το διαχειριστώ καλύτερα.

Αντιμετώπισες ποτέ θέμα με το ύψος σου? Σου έτυχε πχ να βιώσεις ποτέ απόρριψη ή να αισθανθείς άβολα επειδή είσαι πολύ ψηλή;

Θυμάμαι από το νήπιο πως ήμουν πάντα το ψηλότερο παιδάκι στην τάξη. Ακόμα και από αγόρια! Αλλά ποτέ δεν το θεωρούσα ταμπού ή κάτι περίεργο. Αλλά και τα παιδιά, το περιβάλλον μου δεν με έκανε να αισθάνομαι άβολα. Και προφανώς δεν είναι άσχημο το να έχεις μπόι. Ίσα-ίσα είναι ένα χάρισμα που μπορείς να το εκμεταλλευτείς με πολλούς τρόπους. Μέχρι και το λύκειο που έφτασα να είμαι σε ένα σχολείο που ήμουν πάντα η ψηλότερη.

Δέχτηκες ποτέ bullying ή να ένιωθες μη αποδεκτή;

Όχι, γιατί πάντα είχα τις παρέες μου. Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα ποτέ μη αποδεκτή. Όχι. Και βασικά είχα την άποψη ότι άμα πάει κάποιος να με πειράξει θα τον έκανα ένα με το πάτωμα… (γέλια). Άλλωστε είχα προπονηθεί και στα αδέλφια μου, που όταν ήμουν μικρή τα κυνηγούσα διαρκώς! Αν δεν γινόταν το δικό μου, παλιά τσίριζα. Δεν ξέρω πώς με άντεχε η μητέρα μου πραγματικά!

Με σταθερά βήματα, σκληρή δουλειά και ξεκάθαρα όνειρα, η Ανδρομάχη χαράζει σήμερα τη δική της πορεία στο ελληνικό βόλεϊ. Από τα πρώτα της βήματα στον Ζαφειράκη Νάουσας, μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Εθνική ομάδα, η νεαρή αθλήτρια δεν φοβάται τις αλλαγές, αλλά έχει την ικανότητα και τον τρόπο να τις μετατρέπει σε ευκαιρίες. Φιλοδοξεί να φτάσει ψηλά, να αγωνιστεί στα κορυφαία πρωταθλήματα του εξωτερικού, και φυσικά, να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί όπως λέει και το όνομά της δε σταματά ποτέ να… μάχεται.

Ζαφειράκης Νάουσας,  Ποσειδώνας Βέροιας και μετά έρχεται η πρόταση του ΠΑΟΚ. Πως ήταν η μετάβασή σου από μια επαρχιακή πόλη, στη Θεσσαλονίκη; 

Εντάξει, ποτέ δεν είναι εύκολο το να κάνεις μια καινούργια αρχή, γιατί είναι το άγνωστο. Και πάντα υπάρχει ένας φόβος. Αλλά όταν γίνει η αρχή, όλα μετά είναι πιο εύκολα.. Δεν ήμουν όμως μόνη μου. Είχα τη μητέρα μου που ήταν στη Θεσσαλονίκη για επαγγελματικούς λόγους και με βοήθησε πολύ στο να προσαρμοστώ. Εκεί μάλιστα βρήκα για πρώτη φορά και συμπαίκτριες ψηλές σαν κι εμένα

Η σχέση σου με τη μητέρα σου;

Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή. Με στήριζε πάντα και συνεχίζει να το κάνει, χωρίς να με πιέζει. Μου έδωσε ελευθερία να επιλέξω αυτό που θέλω, κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό. Γιατί πάντα κάνω αυτό που μου λέει η ψυχή μου και το ένστικτό μου. Δεν θα  καταπιεστώ σε πράγματα που μου “τρώνε την ψυχή”. Θεωρώ αξιοθαύμαστο που η μητέρα μου κυνηγάει τα όνειρά της, γενικά. Και δεν τα παρατάει. Και αυτό το ενέπνευσε και σε μένα. Μου δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα, είναι αλήθεια. Και μου περνάει αξίες, που δεν θεωρώ ότι θα τις είχα αν ήταν κάποιος άλλος άνθρωπος.

Θυμάσαι κάποιες ιδιαίτερες στιγμές μαζί;

Ναι φυσικά… Η μαμά μου είναι ψηλή σαν και μένα και πέρα από γυμνάστρια και εκπαιδευτικός σε παιδιά ΑμεΑ, ασχολείται και με το μόντελινγκ. Μια φορά λοιπόν είχε έρθει να με πάρει στα Αγγλικά, βαμμένη, φορώντας όμορφα ρούχα και ψιλοτάκουνα γιατί ήθελε κατά κάποιο τρόπο να δείξει, ότι η θηλυκότητα είναι αποδεκτή σε όλα τα ύψη. Και σίγουρα υποσυνείδητα μου το πέρασε το μήνυμα. Και την ευχαριστώ γιατί είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να βοηθάνε τα παιδιά σε αυτά τα κομμάτια. Να μην νιώθουν ανασφάλειες. Γιατί καλώς ή κακώς είμαστε όλοι διαφορετικοί. Και σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα το κακό!

Το όνομα «Ανδρομάχη» κατά μία έννοια σημαίνει αυτός που μάχεται σαν άνδρας. Πιστεύεις ως χαρακτήρα, ότι σε αντιπροσωπεύει το όνομά σου?

Θεωρώ πως με αντιπροσωπεύει. Και αυτό το δυναμικό που έχει, σιγά σιγά το βγάζω, θεωρώ. Οπότε ναι, και μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι πολύ εύηχο σαν όνομα και ήταν και το όνομα της γιαγιάς μου.

Πώς θα περιέγραφες τον χαρακτήρα σου;

Είμαι εργατική, πεισματάρα, τελειομανής, αλλά και πειθαρχημένη. Επίσης θα έλεγα πως είμαι ευαίσθητη αλλά και «στρατιώτης» όταν χρειάζεται. Ίσως και λίγο εγωίστρια πολλές φορές με κάποιες απόψεις. Και αυτό μάλλον πρέπει να το δουλέψω…

Στη Θεσσαλονίκη απ΄ ότι ξέρω γνώρισες και την Αθηνά Δημητριάδου

Την Αθηνά την ξέρω από τα κλιμάκια της Εθνικής, το 2016. Θυμάμαι που κάναμε προπονήσεις με τον Τάκη Φλώρο. Και μετά τη χάσαμε! Πήγε Γερμανία, έπαιξε εκεί πέρα με την Εθνική, μετά στις ΗΠΑ και τώρα γύρισε και είμαστε πάλι μαζί. Νομίζω έχουμε πολλά κοινά καθώς κι αυτή προέρχεται από ψηλή και αθλητική οικογένεια.

Υπήρξαν προπονητές που σε καθόρισαν ως αθλήτρια;

Πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε ο κύριος Τάκης. Ναι, ο Φλώρος. Τι να πρωτοπώ. Οριακά αυτός με μεγάλωσε. Μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή πράγματα που μου είχε μάθει τότε στις προπονήσεις. Θεωρώ ότι μέρος του χαρακτήρα μου, ως ένα σημείο έχει διαμορφωθεί ή έχει επιρροές από αυτόν. Και τον ευχαριστώ. Μετά μπορώ να πω ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η συνεργασία στην Εθνική με τον Ιταλό, Μαρτσέλο Αμποντάνζα. Όταν ήρθε μας άλλαξε την νοοτροπία, που καλώς ή κακώς έχουμε εμείς στην Ελλάδα. Μου άνοιξε έναν ορίζοντα που δεν είχα φανταστεί. Θεωρώ πως από τότε άλλαξα πολύ, και ως παίκτρια και ως άνθρωπος.

Άρα λοιπόν οι τίτλοι της Ιταλίας στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα σε Ταϊλάνδη και Φιλιππίνες δεν είναι τυχαίοι. Θεωρείς πως πίσω από το Ιταλικό βόλεϊ υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα και μια «σχολή» του αθλήματος;

Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίοι. Είναι πιστεύω αποτέλεσμα μιας αθλητικής φιλοσοφίας, που υπάρχει και σε άλλες χώρες. Αυτό το μοντέλο, το να διδάσκεται αν θέλεις και να παίζεται το βόλεϊ με μια κοινή λογική, χρειάζεται στην Ελλάδα. Πρόσφατα είχαμε Ισπανό προπονητή, Ιταλό προπονητή, όποιος έρχεται προσπαθεί να περάσει την φιλοσοφία τους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μια ομοιογενής φιλοσοφία του πώς πρέπει να είναι και τι χαρακτηριστικά μπορεί να έχει το ελληνικό βόλεϊ. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει και σχολή για προπονητές για να θέτουν σωστές βάσεις στις ακαδημίες. Γιατί κι αυτό λείπει νομίζω από την Ελλάδα και είναι κρίμα. Γιατί υπάρχουν κορμιά, υπάρχει το υλικό, αλλά πολλές φορές δεν υπάρχει σωστή κατεύθυνση και βάσεις. Και έτσι χάνεις πολύτιμο χρόνο. Ενώ έχουμε το υλικό, δεν βγάζουμε εύκολα παίκτες.

Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο;

Το όνειρο μου, όπως και κάθε  αθλητή είναι να εκπροσωπήσει τη χώρα του σε Ολυμπιακούς Αγώνες!  Αυτό νομίζω είναι το καλύτερο από όλα και θα το ήθελα πολύ. Πιστεύω πως θα ήταν μια τρομερή εμπειρία. Επίσης θέλω να φτάσω στην καριέρα μου όσο πιο ψηλά γίνεται και να παίξω στα κορυφαία ξένα πρωταθλήματα.

Για την Ανδρομάχη, ο αθλητισμός δεν είναι απλώς το επάγγελμά της — είναι τρόπος σκέψης και ζωής. Πειθαρχία, ρουτίνα, στοχοπροσήλωση, και το σημαντικότερο: ψυχική αντοχή. Στη Σαντορίνη  ήρθε με μεγάλες προσδοκίες, εμπειρίες, όνειρα και την πρόθεση να δουλέψει σκληρά για να εξελιχθεί. Ανάμεσα σε ταξίδια, συγκατοίκηση και μαθήματα για το πτυχίο της, μιλά με ρεαλισμό αλλά και πάθος για τον αθλητισμό που “σε χτίζει” και σου μαθαίνει να αντέχεις.

Τι περίμενες και τι βρήκες εδώ πέρα… αυτό το διάστημα που είσαι στη Σαντορίνη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα κάτι συγκεκριμένο. Ήρθα με καλές προθέσεις και να κάνω το καλύτερο δυνατό και βλέποντας και κάνοντας. Αλλά μέχρι στιγμής όλα είναι πραγματικά πολύ καλά και χαίρομαι.

Το βλέπεις ως ένα σκαλοπάτι για μια καριέρα στο εξωτερικό κάποια στιγμή;

Σίγουρα θα ήθελα σε κάποια χρόνια να παίξω έξω. Δηλαδή, πιστεύω γι’ αυτό δουλεύω. Να πάω στο εξωτερικό κάποια στιγμή και να αγωνιστώ στα πιο υψηλά πρωταθλήματα. Δεν ξέρω, Ιταλία, Πολωνία, Τουρκία…

Η καθημερινότητα στο νησί βοηθά ή δυσκολεύει;

Έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Είμαστε συγκεντρωμένες στο βόλεϊ, χωρίς πολλές εξωτερικές αποσπάσεις. Αυτό με βοηθά ψυχολογικά και αγωνιστικά.

Πάντως δεν έχεις παράπονο, στη Σαντορίνη υπάρχει πλέον μια μικρή… αποικία Θεσσαλονικιών…

Καλέ ναι, είμαστε πολλές από Θεσσαλονίκη! Και τις περισσότερες τις ήξερα πριν να έρθω. Την Αθηνά μάλιστα την ξέρω από τα κλιμάκια της Εθνικής, το 2016. Θυμάμαι που κάναμε προπονήσεις με τον Τάκη Φλώρο. Και μετά τη χάσαμε! Πήγε Γερμανία, έπαιξε εκεί πέρα με την Εθνική, μετά στις ΗΠΑ και τώρα γύρισε και είμαστε παλι μαζί. Νομίζω έχουμε πολλά κοινά καθώς κι αυτή προέρχεται από ψηλή και αθλητική οικογένεια. Έχουμε όμως κι άλλα κορίτσια “από πάνω” όπως η Κεραμιτσοπούλου, η Μπαρμπαλιού, η Θωμαϊδου και η Σαουλίδου φυσικά που ήτανε από πέρυσι. Νομίζω πως είναι καλό που γνωρίζουμε από πριν η μία την άλλη.

Παρόλα αυτά εσύ στο νησί συγκατοικείς με μια Κρητικοπούλα;

Ναι με την Μαρία (σ.σ. Γενιτσαρίδη). Εκτός από πολύ καλή αθλήτρια είναι και εξαιρετική κοπέλα ως άνθρωπος, έχει καλή ψυχή. Ταιριάζουμε γενικά σαν άνθρωποι. Η Μαρία είναι στον χώρο πολλά χρόνια, με βοηθάει με κάποια πράγματα και πιστεύω ότι η εμπειρία της είναι πολύτιμη μές στην ομάδα. Και το σημαντικότερο, ήταν και παλιά εδώ και ξέρει τα κατατόπια (γέλια).

Πώς βιώνεις την καθημερινότητα, τις δυσκολίες και πόσο σε βοηθάει ο αθλητισμός;

Σίγουρα ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής. Tις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσεις στον αθλητισμό, κάποια στιγμή θα τις συναντήσεις και στη ζωή. Πρέπει να είσαι πειθαρχημένος… Πρέπει να έχεις ρουτίνα να πετύχεις κάποια πράγματα. Σίγουρα γνωρίζεις διάφορους ανθρώπους… διαφορετικούς χαρακτήρες που πρέπει να συνεργαστείς. Το ομαδικό πνεύμα δηλαδή, το μαθαίνεις,  το ζεις και το κατακτάς μπορώ να πω. Έχει όμως και τις δυσκολίες γιατί έχεις να διαχειριστείς την κούραση του σώματος, Την πνευματική κούραση. Σκέφτεσαι «γιατί κάνω το ένα, γιατί κάνω το άλλο. Πώς θα το διαχειριστώ όλο αυτό. Πώς θα γίνω καλύτερη; Πώς θα μπορώ να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό». Συνέχεια παλεύεις. Ο αθλητισμός σε βοηθά να χτίσεις πολύ δυνατό χαρακτήρα και σου προσφέρει αυτοπεποίθηση.

Γιατί θα πρότεινες σε μια νέα κοπέλα να γίνει βολεϊμπολίστρια;

Γιατί το βόλεϊ έχει να σου προσφέρει πάρα πολλά καλά. Γενικά ο αθλητισμός. Δηλαδή το να γυμνάζεις το σώμα σου είναι πάρα πολύ σημαντικό. Από θέματα ενέργειας, αντοχής, τα πάντα. Για να σκέφτεσαι καθαρά. Έπειτα είναι όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, πιστεύω από όλα μέχρι στιγμής. Από αυτό που έχω ζήσει. Και να μην “μασάς” σε τίποτα. Να περνάς όλες τις δυσκολίες και να παραμένεις αυτός που είσαι.

Ποιό ήταν το αθλητικό σου πρότυπο στα πρώτα σου βήματα στο βόλεϊ;

Αν σας πω ότι δεν είχα κανένα πρότυπο… Από 2019-2020 άρχισα να ψάχνω άλλες αθλήτριες, μέχρι τότε δεν είχα ιδέα. Μόνο μια Χαντάβα, μια Κιόσση άκουγα. Ναι, πραγματικά μετά τις έμαθα όλες. Τώρα για όποιες και να με ρωτήσουν, τις ξέρω όλες.

Ως φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ), πόσο εύκολο είναι να  συνδυάσεις  πρωταθλητισμό και σπουδές σε ψηλό επίπεδο;

Είμαι στο Τμήμα Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και μου έχουν μείνει λίγα μαθήματα για το πτυχίο. Η αλήθεια είναι πάντως πως δεν είναι καθόλου εύκολο να τα συνδυάσεις, ειδικά με τη σωματική και πνευματική κόπωση που έχεις. Χρειάζεται φοβερή πειθαρχία.

Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου σε 10-15 χρόνια; 

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πω από τώρα πως θα είμαι σε δέκα χρόνια, αλλά στο μέλλον σίγουρα θα ήθελα αφού έχω παίξει στα πιο υψηλά πρωταθλήματα, να έχω τη δουλειά μου, και ίσως ένα σπίτι στην επαρχία. Όχι σε κάποια μεγαλούπολη, γιατί παρόλο που στην ύπαιθρο έχεις ίσως λιγότερες ανέσεις, για την ψυχή το πιο καλό είναι να μένεις κάπου ήρεμα.

Γενικά πως είναι η σχέση σου με τα social media;

Δεν μπορώ να αναπτύξω την καλύτερη σχέση. Δεν μου αρέσει να ανεβάζω τι κάνω όλη μέρα. Χάνεις τη στιγμή όταν την “ανεβάζεις”, αντί να τη ζήσεις. Αν είναι για κάτι σημαντικό ή επαγγελματικό, ναι. Αλλά η υπερβολή με κουράζει. Θεωρώ ότι κρύβεται ένα αίσθημα ανασφάλειας από πίσω. Το να θες συνέχεια να δείξεις τι κάνεις, με ποιον είσαι, που είσαι. Εκτός και αν αυτή είναι η δουλειά σου, πχ αν είσαι influencer!

Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα στα νέα κορίτσια σαν εσένα;

“Να πιστεύετε στον εαυτό σας, στα όνειρά σας. Να δουλεύετε σκληρά και να βρίσκετε το σωστό τρόπο να δουλεύετε. Γιατί όσο και να δουλεύεις σκληρά, πάντα χρειάζεται μια κατεύθυνση και στόχος…”