Είδα το Κύπελλο Γερμανίας και… άναψα τσιγάρο!

Τι ήθελα και σκέφτηκα να ασχοληθώ με τους τελικούς του Κυπέλλου Γερμανίας; Τι ήθελα να κάτσω να δω όλη την ανατροπή της Allianz και να καμαρώσω την Αθηνούλα μας (σ.σ Παπαφωτίου) και τον Γιάννη (σ.σ. Αθανασόπουλο); Τι ήθελα και κάθισα να δω και όλη την απονομή; Φίλοι μου… μούδιασα και άναψα τσιγάρο (που είναι κακή συνήθεια) και δεν μπορώ να μην σας περιγράψω τι είδα… όσο κι αν γνωρίζω ότι δεν έχουμε ούτε την ίδια κουλτούρα, ούτε τις ίδιες συνθήκες για να υλοποιήσουμε κάτι παρόμοιο!

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω… Από την εξαιρετική ιδέα της διεξαγωγής κοινών τελικών μια Κυριακή μεσημέρι (και όχι… καλά μεσάνυχτα!) ο πρώτος, και απόγευμα ο δεύτερος; Η΄από το γεγονός ότι πάνω από 10.000 κόσμου κάθισαν να στηρίξουν και τις τέσσερις ομάδες σερί –ένα πεντάωρο μέσα στο νερό- δημιουργώντας απίστευτη ατμόσφαιρα;

Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ πόση σκέψη θέλει από το να πάρουμε ιδέες από τέτοιες διοργανώσεις. Δεν μπορεί ουδείς να μην κατεβάζει μισή ιδέα τόσα χρόνια και το οργανωτικό επίπεδο να είναι σχεδόν πάντα υπό του μηδενός. Δεν είναι πάντα μόνο το χρήμα είναι και η θέληση, είναι το να βλέπεις κάτι και να θέλεις να το φτάσεις και όταν το φτάσεις… να το προσπεράσεις!

Μιλάω καθαρά για ΟΡΓΑΝΩΣΗ και μιλάω για κριτήρια… ένα γήπεδο, ένα μεγάλο γήπεδο που να εξυπηρετεί τις ομάδες να παίξουν όμορφο βόλεϊ, τους φωτογράφους, τους δημοσιογράφους και την τηλεόραση να κάνουν όμορφα τη δουλειά τους! Μιλάω για μια απονομή αντάξια της διοργάνωσης με εθελοντές που θα ξεστήσουν το φιλέ και θα στήσουν το βάθρο των νικητών όπως πρέπει και δεν θα ανέβουν οι νικητές να στριμωχτούν ανάμεσα σε όποιον θέλει να τραβήξει σέλφι και αντί να πανηγυρίζουν να σιχτιρίζουν οι ίδιοι, οι τηλεθεατές και οι φωτογράφοι όπως πρόσφατα συνέβη για παράδειγμα στο League Cup.

Γιατί θέλω να το πάω και πιο… κάτω, οργάνωση και ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ! Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται εθελοντές με 3-4 άτομα που γίνονται οι διοργανώσεις στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθεί ούτε το 1/10 από αυτά που βλέπουμε!

Και να το πάω και πιο… πέρα οργάνωση, εθελοντές και ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ! Βλέπεις τους ηττημένους να παραμένουν στην απονομή, να αγκαλιάζονται με τους νικητές, να χειροκροτούν και να χειροκροτούνται από το κοινό για την προσπάθεια. Βλέπεις τον κόσμο να περιμένει υπομονετικά να ολοκληρωθεί η… ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ και στο τέλος από τις γωνίες του γηπέδου να ζητά μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Δεν θέλω να σας θυμίσω τι γίνεται στην Ελλάδα σε όλες τις διοργανώσεις…

Αυτή η νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα -στην Ελλάδα ειδικά αμφιβάλλω αν θα αλλάξει ποτέ-  ούτε θέλουμε να αντιγράψουμε το γερμανικό ή το ιταλικό μοντέλο αλλά σίγουρα μπορούμε να χτίσουμε πάνω σε τέτοιες ιδέες. Η άρτια διοργάνωση, θα φέρει τον κόσμο, θα φέρει και τη νοοτροπία και θα φέρει και τους χορηγούς…

Η στιγμή της κοινής απονομής των δυο τροπαίων σε άντρες και γυναίκες ήταν σίγουρα πρωτότυπη, η σκηνή που οι παίκτες της Φριντρισχάφεν και οι παίκτριες της Allianz είναι αγκαλιασμένοι και χαίρονται την επιτυχία τους είναι φοβερή αλλά η εικόνα της αγκαλιάς των νικητών με τους ηττημένους… είναι αυτό που λέμε αξία ανεκτίμητη!

Η φίλη και φωτογράφος Conny Kurth ήταν παρούσα σε ακόμα ένα μεγάλο γεγονός στη Γερμανία και μου έστειλε φωτογραφικό υλικό για το Volleyplanet, κυρίως γιατί η «εικόνα είναι το ήμισυ του παντός»…

Πανοραμικά το γήπεδο…

Η κοινή φωτογραφία των Κυπελλούχων…

Στη μια γωνιά του γηπέδου η Allianz πανηγυρίζει με τους φιλάθλους της!

Στην άλλη γωνιά… η Φριντρισχάφεν πανηγυρίζει το δικό της Κύπελλο…

Και φυσικά το Gala μέσα στο γήπεδο…

Καλή εβδομάδα σε όλους με αισιοδοξία…