Είπε κανείς για Μη Ενεργές Γυναίκες;

Ποιός μιλάει για Μη ενεργές ….γυναίκες ; Να σηκώσει το χέρι του, παρακαλώ…

Πάνε μερικά χρόνια εδώ και καιρό, που όσες γυναίκες  βαρέθηκαν τη γιόγκα και το γυμναστήριο, τα βαράκια και το jogging αποφάσισαν να ξαναγαπήσουν τη μπάλα. Μερικές μάλιστα από αυτές να τη… λατρέψουν γιατί τη “νοιώθουν”  και τη σέβονται…

Μπήκαν στα γήπεδα και πάλι και δοκίμασαν το σώμα και τα…νεύρα τους.
Τις αντοχές τους και τις δυνάμεις τους.
Τις δεξιότητες και το συναίσθημα.
Την ήττα και τη νίκη.
Τη φιλία και την προσπάθεια.
Το μοίρασμα και την υπέρβαση.
Την έννοια της ομάδας και της αλήθειας τους.

Ανάμεσα στα πολλά “κρακ” και “ωχ” έπεισαν τους εαυτούς τους να δοκιμάσουν για κάτι καλύτερο από αυτό που φαίνεται. Για κάτι νέο από αυτό που είχαν καιρό τώρα συνηθίσει σε ρόλους και ένταση. Κάποιες είχαν αφήσει το ρόλο της παίκτριας σε ένα συρτάρι της ψυχής τους και είχαν δώσει προτεραιότητα σε άλλα θέματα ζωής, εξίσου σημαντικά.

Με ένα μαγικό τρόπο η ιδέα εξαπλώθηκε στην Αττική και πιο πέρα, ενώ αργότερα δημιουργήθηκαν και οι πρώτες ομάδες  για να υπάρχει μια διέξοδος τις Κυριακές. Έτσι ανέμελα όπως παλιότερα…

Οι μικρότερες της ομάδας νοσταλγούσαν την εποχή που οι κερκίδες ήταν γεμάτες και τις χειροκροτούσαν. Έτσι, όπως όλα τα ωραία , τα κορίτσια δημιούργησαν χαρούμενες ομάδες γυναικών χωρίς να δίνουν σημασία στην ηλικία και τις διαφορές της ή τις προσδοκούμενες νίκες στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.

Υπήρχαν άλλα που είχαν πλέον σημασία.

Ώσπου πέρυσι, τη σαιζόν 2013-2014, δημιουργήθηκε από την ΕΣΠΕΔΑ ένα ακόμη πρωτάθλημα με όλα τα συν και τα πλην του και όσα αυτό συνεπάγεται.

Περισσότερες απαιτήσεις, περισσότερη προπόνηση, μερικές φορές λιγότερη διασκέδαση και απόλαυση στο παιχνίδι, αλλά πάντα με πίστη για κάτι καλύτερο.

Μαμάδες ή μη , τα κορίτσια έχουν η κάθε μια τους τον προσωπικό στόχο τους. Αφήνουν κατά μέρος την οικογενειακή ή συντροφική συγκατοίκηση, τις υποχρεώσεις μιας γυναίκας ή εργαζόμενης ή επιστημόνισσας ή κόρης ή αδελφής ή μάνας ή όποιου άλλου ρόλου κατέχει τέλος πάντων στην κοινωνία και τρέχει στα γήπεδα τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα για την προπόνηση της.

Φτάσαμε σήμερα στον πρώτο ημιτελικό της τελικής φάσης στο πρωτάθλημα αυτό του 2015 και ανάμεσα σε ό…οολα τα ά…ααλλλα τα κορίτσια καλούνται να περάσουν και αυτό το στάδιο με αξιοπρέπεια και προσπάθεια εντός και… εκτός τους.

Τα συναισθήματα είναι πάντα ανάμεικτα.. πιστέψτε με!  Τόσο το ΕΓΩ όσο και το ΕΜΕΙΣ της ομάδας είναι παρόντα σε μια διαδικασία απίστευτης, «τρελλής» αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας μέσα στο τερέν καθώς ή προσπάθεια κάθε μίας είναι προσωπική υπόθεση, αφού δεν προέρχεται από κανενός είδους υποχρέωση ή επωφελή δραστηριότητα παρά μόνον σε ατομικό επίπεδο…

Ολες γνωρίζουμε πως η καθεμία παίζει για τον εαυτό της και στο επίπεδο που μπορεί, είτε έχει background στο βόλεϊ είτε όχι. Είτε μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης της όταν έχει τη μπάλα στο σερβίς ή βγάζει μια καλή άμυνα, είτε γνωρίζει ότι δεν την.. πάνε τα πόδια της ή υποφέρει από τη μέση της, αναρρώνει από ένα διάστρεμμα αλλά ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ.

Και προσπαθεί και αγωνίζεται όπως μία ΕΝΕΡΓΗ ΓΥΝΑΙΚΑ κάνει σε όλη της τη ζωή και σε όποιον ρόλο έχει αναλάβει. Πόσο μάλλον μία ..καθημερινή γυναίκα που αφήνει παιδιά και άλλες υποχρεώσεις για να δώσει στον εαυτό της μία ακόμη ευκαιρία να είναι χαρούμενη και ζωντανή. Γιατί γνωρίζει ότι υπάρχει κι άλλο… και υπάρχει πάντα το καλύτερο που κερδίζεται μόνο με προσπάθεια.

Και αναρωτιέμαι όπως ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΜΕΤΕΧΟΥΜΕ σε ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ: Ποιος είναι άραγε εκείνος που το «βάφτισε» μη ενεργών γυναικών;;;

Υ.Γ: Για την ιστορία σήμερα στη Νέα Σμύρνη στον α’ ημιτελικό: παίζουν Πανιώνιος –ΣΥΔΠΕ και την Παρασκευή 5/6 στο Χαιδάρι η ομώνυμη ομάδα (πρωταθλήτρια πέρυσι με την SAP Hellas (Mamas MΙΛΩΝ) Την Κυρικακή 7 Ιουνίου η τελική φάση θα διεξαχθεί στο γήπεδο Χαιδαρίου.