Τσιαρτσιάνη: «Ευλογημένη για όσα έχω ζήσει στην άμμο»!

Στις εξέδρες του γηπέδου «Σφυρή-Καραντάσιου» στο Ξυλόκαστρο βρίσκεται η Μαρία Τσιαρτσιάνη, καθώς μαζί με τον Παναγιώτη Μούρτζιου έχει αναλάβει το κοουτσάρισμα των Μαναβή/Παρισάκη, οι οποίες προκρίθηκαν απευθείας στα ημιτελικά στο κυρίως ταμπλό του 1ου τουρνουά Masters για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, που συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον στο Ξυλόκαστρο.

Η πρώην διεθνής αθλήτρια beach volley, που μετράει δύο φορές συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008 και 2012) και αρκετές διακρίσεις σε Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό επίπεδο, εδώ και τρία χρόνια απολαμβάνει το ρόλο της μητέρας, και πρόσφατα αυτόν της προπονήτριας, αν και δεν έχει καταφέρνει ακόμη να ελέγξει τον εαυτό της για μην μπει στο γήπεδο!

Η Μαρία Τσιαρτσιάνη μίλησε στο volleyball.gr για τα σχέδιά της ως προπονήτρια των Μαναβή/Παρισάκη, αναπόλησε στιγμές στην καριέρα της, ενώ μίλησε για τον ρόλο της μητέρας και τι θα κάνει όταν η κόρη της, που πρώτα είπε… μπάλα και μετά μαμά, της πει ότι θα ασχοληθεί με το φιλέ!

Αρχικά η Θεσσαλονικιά αθλήτρια αναφερόμενη στην απόφασή της να ξεκινήσει να προπονεί τις Μαναβή/Παρισάκη –στις οποίες έφερε… γούρι μιας και προκρίθηκαν στα ημιτελικά του κυρίως ταμπλό με δύο νίκες- υπογράμμισε: «Ήρθα στο Ξυλόκαστρο, για να παρακολουθήσω τις Μαναβή/Παρισάκη στον πρώτο σταθμό του Πανελληνίου σιρκουί για φέτος. Εδώ και λίγες εβδομάδες συνεργαζόμαστε μαζί με τον Παναγιώτη Μούρτζιο, που ήδη προπονούσε το δίδυμο αυτό, καθώς αφενός έχω άριστες σχέσεις μαζί του, αφετέρου κάναμε κοινές προπονήσεις με τα κορίτσια στη Θεσσαλονίκη και κάποια στιγμή σκέφτηκα πως θα μπορούσα να τις βοηθήσω με την εμπειρία μου. Η αλήθεια είναι πως η συνεργασία μας προέκυψε λίγο συμπτωματικά, και επειδή δεν σταμάτησα ποτέ να προπονούμαι. Έτσι μπήκα και εγώ στο team, και τις ακολούθησα σε αυτό το τουρνουά που είναι η Πρεμιέρα για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα».

Όταν έκανες προπόνηση με τις Μαναβή/Παρισάκη τι… είδες και αποφάσισες να κάνεις αυτή τη μετάβαση στην προπονητική;

«Είναι δύο νέες κοπέλες με πολλές προοπτικές. Ωστόσο και εγώ ακόμη ανακαλύπτω αυτόν τον ρόλο, καθώς η μετάβαση από αθλήτρια σε προπονήτρια δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Το κίνητρο είναι προσωπικό, καθώς με τα κορίτσια έχω πολύ καλές σχέσεις και εφόσον μπορώ να τις βοηθήσω, ένιωσα την ανάγκη να το κάνω, όμως και εγώ τώρα ανακαλύπτω τι μπορώ να τους προσφέρω. Είναι δύο κορίτσια που έχουν πολύ όρεξη για δουλειά. Και είναι από τις λίγες ομάδες αν όχι η μόνη, αυτών των ηλικιών που προπονούνται τόσο συστηματικά και τόσο σοβαρά. Για μένα η θέληση είναι το πρώτο που απαιτείται για μια ομάδα ώστε να διακριθεί, και αυτό το έχουν. Από εκεί και πέρα έχουν όλες τις προδιαγραφές για να ανακαλύψουμε μαζί τα όριά τους, γιατί και εγώ τώρα προσπαθώ να τις μάθω. Θα ήταν αυθαίρετο να κάνω κάποια πρόβλεψη για το που μπορούν να φτάσουν, καθώς δεν έχω την εμπειρία ακόμη να πω πως θα εξελιχθούν, σίγουρα όμως μπορώ να τις φανταστώ να παίζουν σε υψηλό επίπεδο. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως περιμένω φέτος να πρωταγωνιστήσουν στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, όμως θέλω να τις δω και στο γήπεδο για να έχω καλύτερη άποψη, καθώς τις ξέρω μόνο στις προπονήσεις».

Είναι εύκολο ή δύσκολο για σένα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξεις… πόστο και να είσαι έξω από τις γραμμές του γηπέδου;

«Δεν έχω ακόμη εξοικειωθεί με την ιδέα να μην μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο. Μοιραία βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους, όμως αυτό λειτουργεί θετικά καθώς μου είναι εύκολο να ξέρω πως αισθάνονται εκείνη την ώρα και τι πρέπει να τους πω για να τις βοηθήσω. Όλοι οι αθλητές εκείνη την ώρα έχουν τις ίδιες φοβίες, ανασφάλειες και όνειρα και επειδή το έχω ζήσει και εγώ, προσπαθώ να χρησιμοποιήσω τη δική μου εμπειρία προς όφελός τους. Μπορεί λοιπόν να μου είναι δύσκολο να μην μπαίνω στο γήπεδο, όμως νιώθω πολύ γεμάτη από όλα αυτά που έχω καταφέρει και είμαι ευγνώμων που τα έζησα όλα αυτά και που έπαιξα σε αυτό το επίπεδο. Παρόλο που το μικρόβιο του να παίζεις δε φεύγει ποτέ από έναν αθλητή, προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη, που έχω κάνει αυτήν την διαδρομή και χαίρομαι πολύ που μπορώ τώρα να τους μεταλαμπαδεύσω αυτήν την εμπειρία. Είναι και για μένα πρόκληση να έχω αυτόν τον ρόλο και εύχομαι να βγει σε όλους σε καλό!»

Θυμάσαι το πρώτο σου παιχνίδι στην άμμο και ποια ήταν τα πρότυπά σου;

«Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν με την Μάρα Λαζαρίδου σε μια πλατεία στην Ηλιούπολη για ένα τουρνουά Πανελληνίου πρωταθλήματος. Θυμάμαι πως ήταν σκληρά τα γήπεδα, είχε ζέστη, και οι φίλοι μου, μου έλεγαν πως… παραπάταγα, όπως σε όλα τα πρώτα μου τουρνουά και απορούσαν πως εξελίχθηκε έτσι. Έπαιζα επαγγελματικά στη σάλα, αλλά για να μην μένω χωρίς προπονήσεις το καλοκαίρι, και επειδή ήμουν φανατική του beach volley ξεκίνησα να παίζω. Η δική μου γενιά μεγάλωσε με την Έφη Σφυρή και την Βάσω Καραντάσιου σαν πρότυπα, καθώς αυτές ουσιαστικά «άνοιξαν» και τον δρόμο για το beach volley. Όλοι εμείς οι αθλητές της γενιάς μου έχουμε γαλουχηθεί με αυτές τις αθλήτριες. Την πρώτη φορά που τις είδα μάλιστα ήταν στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, όπου δεν είχα καν ξεκινήσει να παίζω, και σκεφτόμουν, πως πέφτουν κάτω και λερώνονται και δε τις ενοχλεί! Μου φαινόταν απίστευτο. Όμως είναι να μην πατήσεις το πόδι σου στην άμμο. Μετά κολλάς»!

Στα πρώτα σου βήματα φανταζόσουν πως θα πετύχαινες έστω τα μισά από ότι κατάφερες;

«Ποτέ δε το φανταζόμουν ότι θα έφτανα να παίξω σε τόσο υψηλό επίπεδο όπως τα κορίτσια. Αν μου έλεγαν στα πρώτα μου βήματα, ότι θα παίξω δύο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, θα… γέλαγα. Δεν το συνειδητοποιείς τότε, απλά προχωράς βήμα βήμα. Πήρα ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στη συνέχεια έγινε πρόταση από την ΕΟΠΕ και ξεκίνησα full time να παίζω. Ήμουν και τυχερή γιατί τότε, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και οικονομική ευμάρεια. Είναι γεγονός και πρέπει να το αναφέρουμε πως τότε υπήρχαν οι σωστές προδιαγραφές για ένα παιδί, ώστε να μπορέσει να κάνει την αλλαγή από τη σάλα στο beach volley. Είχαμε προπονητές, τα ταξίδια ήταν πληρωμένα, και γενικά υπήρχε ένα καλό σύστημα να στηριχθείς. Ήταν ιδανικές συνθήκες για ένα παιδί να ασχοληθεί με το άθλημα. Ήμασταν τυχεροί λοιπόν εμείς, καθώς άπαξ και ένας προπονητής θεωρούσε πως έχεις την δυνατότητα να παίξεις σε υψηλό επίπεδο και φυσικά εσύ έχεις τη διάθεση τότε μπορούσες να διακριθείς. Εγώ ξεκίνησα με τον Μαρκάο και μετά τον Αλεμάο και με αυτούς κατάφερα να πετύχω πολλά, μάλιστα τον Αλεμάο ακόμη τον συναντώ σε διεθνή τουρνουά, που πηγαίνω και με τον Κριστόφ (σ.σ. Ντίκμαν)».

Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου που θα σου μείνει αξέχαστη;

«Κορυφαία αγωνιστική στιγμή για εμένα, ήταν κάθε φορά που κέρδιζα μετάλλιο σε Grand Slam και Πανευρωπαϊκό, αλλά ήταν πραγματικά απίστευτο το συναίσθημα του να παίζεις σε Ολυμπιακό Στάδιο. Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο Λονδίνο το 2012 αλλά και στο Πεκίνο το 2008 δεν ξεπερνιέται! Στο Πεκίνο για μένα ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός, οπότε έχει άλλη γλύκα. Ενώ στο Λονδίνο τα συναισθήματα ήταν έντονα για εμένα, μετά την χιτσκοκική πρόκριση, όπως και η συνέχεια ήταν φανταστική, με μοναδική ατμόσφαιρα».

«Κλείνοντας» εκτός από τον νέο σου ρόλο, της προπονήτριας, εδώ και τρία χρόνια έχεις αναλάβει και αυτόν της μητέρας. Πως σου φαίνεται αυτό και τι θα κάνεις αν η κόρη σου επιλέξει να ακολουθήσει το δικό σου μονοπάτι στην άμμο;

«Η κόρη μου, που σε έναν μήνα κλείνει τα τρία χρόνια, είναι η κινητήριος δύναμη σε ότι κάνω. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μαμά. Ο ρόλος της μητέρας είναι ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί ποτέ. Περνάω τέλεια μαζί της και είμαι χαρούμενη να έχω ένα ευτυχισμένο παιδί. Δεν θα την κατευθύνω να παίξει βόλεϊ ή beach volley, αλλά ούτε θα την απέτρεπα. Θέλω να τη βοηθήσω να επιλέξει μόνη της τι θέλει να κάνει. Να ξέρει τι θέλει και να το κάνει. Η πρώτη λέξη που είπε είναι μπάλα και μετά μαμά (σ.σ. γέλια)! Έχει μεγαλώσει μέσα στο γήπεδο και ήδη κάνει κινήσεις που βλέπει και αντιγράφει από εμάς ενώ, φοράει και τις… ροζ επιγονατίδες. Σίγουρα έχει μάθει να αγαπάει τον αθλητισμό, το βόλεϊ και το beach volley.

Προσωπικά θα ήθελα να έρθει σε επαφή με όλα τα αθλήματα και μετά να επιλέξει. Γενικά ο αθλητισμός κάνει πολύ καλό σε πολλούς τομείς, στην κοινωνικοποίηση, την πειθαρχία και στον προγραμματισμό. Για μένα ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Είναι τεράστια προίκα για κάποιον να έχει μάθει να δουλεύει σε ομάδες, να θέτει στόχους και να τους πετυχαίνει. Μέσω του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού ένα παιδί μαθαίνει την αξιοκρατία. Ξέρει πως μόνο ο καλύτερος κερδίζει στο γήπεδο.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι και τι είναι. Μέσα στο γήπεδο όλοι είναι απλά παίκτες. Σημασία έχει να προβάλλει κάποιος τον καλύτερό του εαυτό και να προσπαθεί να κατακτά τους στόχους του. Οι ήττες και οι νίκες χτίζουν χαρακτήρα. Θεωρώ πως καλό είναι οι γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους να έρθουν στον αθλητισμό. Και φυσικά όλοι πρέπει να θυμούνται πως ο αθλητισμός είναι… παιχνίδι, δεν χωρούν φανατισμοί. Ο αθλητισμός είναι πολύ σημαντικός στην ζωή του κάθε ανθρώπου».