«Μου ‘χουν δώσει πολλά οι γυναίκες…»

Την ώρα που σε γνωστό παραλιακό στέκι το κέφι των πρωταθλήτριών του Ολυμπιακού χτύπαγε…. κόκκινο διασκεδάζοντας μέσα στον “πυρετό” του νταμπλ, ο “αρχιτέκτονας” των ερυθρόλευκων επιτυχιών, βρίσκονταν στο πλευρό της κορούλας της που δυστυχώς «ψηνόταν» στον πραγματικό πυρετό.

Ήταν άλλωστε το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για το κοριτσάκι του, την πρώτη γλυκιά φωνούλα που άκουσε μαζί με της συζύγου του μέσα στο ντελίριο των πανηγυρισμών της Κυψέλης να του λέει «μπράβο μπαμπάκα».

Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά, καθώς η αποστολή της ομάδας επέστρεψε στου Ρέντη, όπου η αποθεωτική υποδοχή και οι πανηγυρισμοί των ερυθρόλευκων οπαδών με τα καπνογόνα στα χέρια, έκαναν τη νύχτα μέρα. Εκεί ο ήδη “μεθυσμένος”από χαρά Γιάννης Νικολάκης, τσούγκρισε στο γραφείο του ένα ποτηράκι με τους συνεργάτες του, πίνοντας στο… νταμπλ και παρά την «γλυκιά» κόπωση που είχε επιστρέφοντας σπίτι, βλέποντας το κοριτσάκι του να κοιμάται γαλήνιο, της υποσχέθηκε περισσότερες στιγμές μαζί… Αρχής γενομένης από σήμερα, Πρωτομαγιά.

V.P: Τι γεύση σου άφησε το φινάλε της χρονιάς;
Γ.Ν: «Είμαι πολύ ικανοποιημένος που έκλεισε πετυχημένα η σεζόν, αλλά πρέπει να αναπληρώσω τις στιγμές που έχασα όλο αυτό το διάστημα από την οικογένειά μου και να ξεφύγω λίγο από το βόλεϊ. Ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά… Με τραυματισμούς, ατυχίες, επεμβάσεις μεσούσης της σεζόν με την αλλαγή της διαγώνιας και κυρίως γιατί από την αρχή ήμασταν το απόλυτο φαβορί. Κάτι που είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς σωστά, μολονότι σίγουρα ήμασταν καλύτεροι από τους αντιπάλους μας και από θέμα ρόστερ, αλλά και από θέμα περσινών τίτλων. Ουσιαστικά είχε αποδυναμωθεί η ΑΕΚ, ανέβαινε σιγά σιγά ο Παναθηναϊκός και ο Πανναξιακός, αλλά κακά τα ψέματα, υπήρχε διαφορά».

V.P: Ποιά ήταν τα πρώτα «καμπανάκια» που ήχησαν μέσα στη σεζόν;
Γ.Ν: «Το πρώτο ήταν με τις δύο τραυματίες που είχαμε από την αρχή, γιατί κακά τα ψέμματα εκεί αλλάζει όλος ο προγραμματισμός. Δεν είναι εύκολο να στήνεις μία ομάδα με μία άλφα λογική, χωρίς Βέσοβιτς, με δύο ξένες δηλαδή και μετά… βλέπουμε. Εκεί λοιπόν ήταν το πρώτο ανησυχητικό σημάδι που είδα, αλλά δείξαμε υπομονή. Έπρεπε να αναπροσαρμόσουμε τα πλάνα μας και να βρούμε ξένη, ήρθε η Βέσοβιτς τον Οκτώβριο και χρειάστηκε ένα διάστημα προσαρμογής.

Το δεύτερο καμπανάκι ήταν με την ήττα του Παναθηναϊκού στου Ρέντη. Γιατί άσχετα με το αν έπαιξε άσχημα ο Ολυμπιακός, ήταν η πρώτη ήττα και μάλιστα από τον Παναθηναϊκό μέσα στην έδρα σου.

Το τρίτο καμπανάκι ήταν με την απόδοση της Μποσκάτσι, η οποία δεν μπορούσε να προσαρμοστεί και ίσως είχαμε προβλήματα και κόντρες με τον κόσμο, γιατί δεν υπήρχε βελτίωση. Εκεί λοιπόν πήραμε το ρίσκο αλλαγής διαγωνίου το οποίο χάρις στους κατάλληλους και σωστούς χειρισμούς της διοίκησης μας «βγήκε».

V.P: Έτσι προέκυψε ο «γάμος» με τη Νέσοβιτς…
Γ.Ν: «Ναι… και μάλιστα εντελώς τυχαία, γιατί είναι όλα γραφτά! Αποκλείστηκε η ομάδα της στην Κορέα και ενώ στο ματς του Ιανουαρίου με την ΑΕΚ, ήταν πολύ δύσκολο μεσούσης περιόδου να βρούμε κάτι καλύτερο από την Μποσκάτσι, στο επίπεδο που θέλαμε, τελικά μετά από έναν πραγματικό “αγώνα δρόμου” της διοίκησης, κλείσαμε μέσα σε 24 ώρες την Νέσοβιτς. Και έτσι σιγά σιγά «έδεσε» η ομάδα, δουλέψαμε καλύτερα σιγά σιγά και μετά ήρθε η επιτυχία του β’ γύρου μέσα στην Κυψέλη».

V.P: Θεωρητικά λοιπόν το φετινό πρωτάθλημα ήταν πιο δύσκολο από το περσινό;
Γ.Ν: «Σίγουρα… Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν μόνο δύο ομάδες, ΑΕΚ-Ολυμπιακός, Ολυμπιακός-ΑΕΚ και μετά οι υπόλοιποι. Ήταν λοιπόν μοιρασμένη “πίτα”. Φέτος για να στεφθείς πρωταθλητής χρειάζονταν φοβερή υπομονή, μεγάλη ψυχραιμία και ήταν ξεκάθαρο πως όλες οι ομάδες με τον Ολυμπιακό έπαιζαν ελεύθερα. Και αυτό αποδείχθηκε όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε τα καλύτερα παιχνίδια του στα πλέι οφ, όπου μπήκε έχοντας κατακτήσει τους στόχους του.

Δηλαδή από την αρχή δεν πήγαινε για το πρωτάθλημα, αλλά έφτασε στον τελικό Κυπέλλου, πέρασε μία δύσκολη ομάδα στα ημιτελικά όπως η Νάξος όπου από κει και πέρα θεωρώ πως απελευθερώθηκε. Στα ημιτελικά τα κορίτσια του Παναθηναϊκού, θύμισαν τις εμφανίσεις της ανδρικής ομάδας με τον ΠΑΟΚ. Έφτασαν ένα «κλικ» από το να τον αποκλείσουν, αλλά μετά δεν είχαν την απαιτούμενη ενέργεια και ψυχική δύναμη για να το καταφέρει. Το ίδιο θεωρώ συνέβη και με τις γυναίκες… Έπαιξαν τελείως ελεύθερα στους τελικούς!»

V.P: Πως εξηγείς τότε τα διαφορετικά πρόσωπα και τις διακυμάνσεις των φιναλίστ στη σειρά των τελικών;
Γ.Ν: «Θεωρώ πως στον α’ τελικό ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός και έφτασε εύκολα στο 3-0, στο β’ τελικό στην Κυψέλη η ομάδα μου μπήκε χαλαρά, ενώ είχα πει στις αθλήτριες πως αυτή η σειρά τελικών θέλει υπομονή , συγκέντρωση και ψυχραιμία. Ο Παναθηναϊκός εκεί έπαιξε ίσως το καλύτερό του φετινό παιχνίδι και στον γ’ τελικό ξέραμε πως θα γίνει μάχη. Και βρεθήκαμε στου Ρέντη «με την πλάτη στον τοίχο», καθώς ο Παναθηναϊκός όταν προηγήθηκε με 1-2 σετ δεν πίστεψε ότι μπορούσαμε να κάνουμε την ανατροπή.

Γιατί αν έκανε στην έδρα μας το 2-1 στις νίκες, θα ήθελε μία ακόμη νίκη στην έδρα του για να πάρει τον τίτλο, όπως έγινε στα τελικά των ανδρών με τον ΠΑΟΚ. Με το που έγινε το 3-2 όμως, είχαμε ξανά τον πρώτο λόγο ενόψει 4ου τελικού. Όπου εκεί είχα περάσει το μήνυμα, πως θα αγχωθεί ο Παναθηναϊκός, γιατί πλέον δεν θα έπαιζε εξίσου ελεύθερα όπως μέχρι τώρα, αφού μπορεί για αυτόν να ήταν το τελευταίο παιχνίδι. Από τη δική μας πλευράα ουδεμία στιγμή δεν είπαμε «δεν πειράζει κορίτσια, κι αν χάσουμε, έχουμε και 5ο παιχνίδι» γιατί όταν μιλάμε για γυναίκες δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται…

Μπορεί να είσαι σούπερ και να… πατώσεις, μπορεί να είσαι μέτριος και να αποδώσεις πολύ καλά, αλλά δεν μπορείς ποτέ να πάρεις τέτοιο ρίσκο. Και επειδή το έχω βιώσει δις ως προπονητής με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες, με Παναθηναϊκό κόντρα στο Φιλαθλητικό και με Πανελλήνιο απέναντι στον Παναθηναϊκό, δεν ήθελα επ’ ουδενί τον 5ο τελικό. Η ομάδα μου όμως παρά την ατμόσφαιρα στο τελευταίο ματς έδειξε φοβερή συγκέντρωση, κατέβαλλε γιγάντια προσπάθεια μέσα στην Κυψέλη και με εμφάνιση που θύμιζε «άνδρες» δεν επηρεάστηκαν από τον κόσμο. Αντίθετα ο Παναθηναϊκός από τη στιγμή που δεν του βγήκε η υποδοχή επηρεάστηκε. Χθες λοιπόν η μεγάλη μας διαφορά ήταν στο σέρβις.. όπου κρίθηκε και η νίκη».
V.P: Συνήθως σε τέτοια ματς περιμένεις τις διαγώνιες να πάρουν την ομάδα στις… πλάτες τους, κάτι που δεν είδαμε στις φιναλίστ. Πιστεύεις αυτό έχει να κάνει με το χαμηλό επίπεδο του πρωταθλήματος μας;
Γ.Ν.: Πιστεύω πως τον κάθε αθλητή τον κρατάει σε συγκέντρωση, σε εγρήγορση και σε ποιότητα, αν θέλεις, το επίπεδο του αντιπάλου. Όταν λοιπόν κερδίζεις όλα τα ματς, έστω και με μέτρια απόδοση 3-0 είναι ξεκάθαρο πως το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος δεν είναι ανταγωνιστικό. Για αυτό και ο Πανναξιακός στάθηκε σε υψηλό επίπεδο…

Γιατί έπαιζε δυνατά ματς στην Ευρώπη και έπαιζε καλά και εδώ. Και η ομάδα μου, στο διάστημα που παίξαμε με την τουρκική Γαλατασαράι και την βελγική Γκένκ στην Ευρώπη, ήταν καλή και είχε βρει ρυθμό. Μάλιστα πολλές προπονήσεις που κάναμε για τα διεθνή ματς, ήταν πιο δυνατές από τα παιχνίδια που δίναμε στην Α1 γυναικών. Και περίμενες πότε θα ξαναπαίξεις τέτοια ματς με ξένες ομάδες… Άρα λοιπόν υπάρχει μία δικαιολογία. Από την άλλη μεριά εκεί που έπρεπε να παίξει η μεγάλη αθλήτρια έπαιξε, στο χθεσινό ματς δηλαδή. Ή η Μπραμπόροβα, που θεωρώ πως είχες πολύ καλές εμφανίσεις όλο τον τελευταίο μήνα…

V.P: Γενικά θα’ λεγες πως ο… τίτλος γράφεται με «Γιώτα»;
Γ.Ν:«Προσωπικά δεν συνηθίζω να ξεχωρίζω αθλήτριες. Τόσο στις νίκες, όσο και στις ήττες έχουμε όλοι μερίδιο. Από κει και πέρα, η Γιώτα έπαιξε και πέρυσι πολύ καλά στους τελικούς και κατά γενική ομολογία φέτος η συνεισφορά της ήταν πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα στον τρίτο τελικό, αλλά και χθες σε ένα δύσκολο γήπεδο.

Αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες αθλήτριες από τις άλλες, ακόμη και η Κωνσταντίνου που μπήκε στον τρίτο τελικό και «ξεκόλλησε» τη Βέσοβιτς, η Τέζα που άλλαξε όταν χρειάστηκε την Χριστοδούλου, η Λαμπρούση, όλα νομίζω είναι σχετικά με την ομαδική δουλειά που που γίνεται. Όπως και η πολύτιμη βοήθεια που είχε η ομάδα και από το υπόλοιπο επιτελείο σε πολλά θέματα που αντιμετωπίσαμε, όπως το Σπύρο Σαραντίτη, το Βαγγέλη Ρούσσο, το Φώντα Κρόκο ή τη Τζούλια Βέρτα, με τα προβληματάκια που είχε η Μπραμπόροβα με τη μέση της…».

V.P: Θα μείνει τελικά η Μπραμπόροβα στην ομάδα και γενικά πως βλέπεις τον Ολυμπιακό του «αύριο»;
Γ.Ν: «Η Μπραμπόροβα παντρεύεται και μπορεί να τελειώσει έτσι την καριέρα της… Το «αύριο» όμως του Ολυμπιακού δεν μπορώ να το ξέρω. Σε λίγες μέρες τελειώνει η συμφωνία μας με το σύλλογο και από κει και πέρα θα ξεκουραστούμε και θα δούμε τι θα κάνουμε. Τώρα θέλω να χαρώ την επιτυχία μας, να απολαύσω τις μέρες χαλάρωσης και τα πολύ σημαντικά για μένα συνεχόμενα νταμπλ».

V.P: Με τα οποία έφτασες τα 7 πρωταθλήματα, ισοφάρισες το ρεκόρ του πολυνίκη προπονητή , Σούλη Τουρσούγκα και βρίσκεστε πλάι πλάι πλέον στο Πάνθεον του ελληνικού βόλεϊ.
Γ.Ν:«Για μένα τα ρεκόρ είναι σημαντικά γιατί περνάνε στην ιστορία… Αλλά όταν ισοφαρίζεις ένα ρεκόρ που είναι από τη δεκαετία του’ 80 και το κατέχει ένας μεγάλος άνθρωπος και προπονητής, για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή. Τον έβλεπα να κοουτσάρει ως φοιτήτης από την κερκίδα και θεωρώ άκρως τιμητικό το ότι μπήκε το όνομά μου δίπλα σε αυτό του κυρίου Σούλη Τουρσούγκα. Χαίρομαι γιατί είμαστε καλοί φίλοι, αλλά και τον εκτιμώ αφάνταστα. Νομίζω πως προσωπικά έχω μπροστά μου μερικά χρόνια ακόμη, αν και δεν είναι αυτοσκοπός να καταρρίψω το ρεκόρ…».

V.P: Με το φετινό σας νταμπλ «χρυσώσατε» και το χάπι για την απώλεια των αντίστοιχων τίτλων της ανδρικής ομάδας. Εκτιμάς παρόλα αυτά πως θα κάνει καλό στο ελληνικό βόλεϊ η επιτυχία του ΠΑΟΚ;
Γ.Ν:«Κάθε τίτλος που παίρνει μια ομάδα για πρΏτη φορά στην ιστορία της, νομίζω πως μόνο καλό κάνει. Η επιτυχία του ΠΑΟΚ πιστεύω θα κάνει καλό στο ελληνικό βόλεϊ γιατί έπαιξαν οι δύο καλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός είχε ένα πολύ καλό ρόστερ, πολύ καλό προπονητή, που πέρυσι πήρε το νταμπλ, όμως ο ΠΑΟΚ με τις διορθωτικές κινήσεις που έκανε τον Ιανουάριο με την απόκτηση των Χιμένες, Ρανγκέλ, άλλαξε τις ισορροπίες.

Προς το τέλος ο Ολυμπιακός αγχώθηκε, ο ΠΑΟΚ έδειξε μία σταθερότητα και είχε το φαινόμενο Γκόμεζ, που στο ανδρικό βόλεϊ είναι καταλυτικής σημασίας η θέση του διαγωνίου και έτσι ο τίτλος πήγε στην Θεσσαλονίκη. Νομίζω πως ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλη ομάδα, θα κάνει του χρόνου τις απαραίτητες κινήσεις για να μπει ξανά σε τροχιά τίτλου, αλλά νομίζω πως όλο αυτό το «παιχνίδι» είναι καλό για το βόλεϊ.

Είδαμε να αναγεννιέται ξανά το βόλεϊ στη Θεσσαλονίκη, που τα τελευταία χρόνια οι ομάδες της πόλης είχαν μία πτώση, «μπήκε γερά» ο Παναθηναϊκός και όλα δείχνουν για ένα πιο ποιοτικό πρωτάθλημα στο μέλλον, αφού ο ΠΑΟΚ άλλαξε τα δεδομένα. Όπως και στο γυναικείο οι ομάδες και των νησιών, αλλά και του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αν καταφέρει να ενισχυθεί με κάποιες ξένες, έδειξαν πως μπορούν να κάνουν ακόμη πιο ποιοτικό και πιο ενδιαφέρον».

V.P: Τελικά μετά από τόσα χρόνια και τόσους τίτλους δεν τις «βαρέθηκες» επιτέλους τις γυναίκες και τις… παραξενιές τους;
Γ.Ν:«Όχι… αν έλεγα κάτι τέτοιο θα ήμουν αχάριστος. Οι γυναίκες μου έχουν δώσει πολλά αυτά τα 22 χρόνια που δουλεύω σε αυτό το κομμάτι. Έχουν απίστευτη δύναμη και πιστεύω πως μπορούνε να την ανεβάσουν την ομάδα στα ύψη. Είναι όντως όμως πολύ ψυχοφθόρες…».

ΦΩΤΟ: Κωνσταντίνος Διαμάντης