«Παιδιά και αποπαίδια» ή «μια γροθιά»;

Κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει πως «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν». Την πρώτη φορά που τ’ άκουσα, έφηβος, με το “αίμα να βράζει” προσπαθώντας μαζί με άλλους 3-4 φίλους-επαναστάτες χωρίς αιτία, να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν συμφώνησα.

Με το πέρασμα των χρόνων κι όσο περισσότερο θεωρητικά το μυαλό μου, «έπηζε», μετά από διάφορα «χαστούκια» και βιώματα, άρχισα να συνειδητοποιώ, ότι ο “Πατέρας της Νίκης” είχε πει – ακόμη μία- σοφή κουβέντα. Εξίσου σοφή όμως φάνταζε και η παροιμία του λαού μας, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν, με τις δυσάρεστες εξελίξεις στον Άρη, αυτές οι δυο ρήσεις «χορεύουν» στο κεφάλι μου και με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως τελικά και «οι ομάδες έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»; Και σπεύδω να εξηγήσω τι εννοώ…

Η χθεσινή ήττα του Άρη – «καρμπόν» με την πρόσφατη στην Κυψέλη- από τον Φοίνικα Σύρου, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως φυσικό επακόλουθο για μία ομάδα απροπόνητη και με την ψυχολογία «στα τάρταρα» να παλεύει για την παραμονή της! Την ίδια ώρα, που σε συνέντευξή του στο Volleyplanet, ένας άνθρωπος που έχει ταυτίσει την ιστορία του με τον Άρη, ο Κώστας Χαριτωνίδης, τόνιζε ότι «με ένα καλό κλίμα πιστεύω ότι η ομάδα, θα μπορούσε να διεκδικήσει και τετράδα».

Αντ’ αυτού όμως λίγα λεπτά πριν το σερβίς με τους «Πειρατές» και ενώ από την προηγουμένη, υπήρχε φήμη πως θα δοθεί κάποιο ποσό στους αθλητές, ως “τονωτική ένεση” του ηθικού, άνθρωπος της διοίκησης του Άρη μέτραγε τα… φραγκοδίφραγκα (όχι, δεν έχω κάποια πληροφορία ότι επιστρέφουμε στη Δραχμή) και όταν «βγήκαν» περίπου 1000 ευρώ, τα μοίρασε κρυφά σε τρεις αθλητές.

Μία κίνηση, που αν μη τι άλλο είναι προκλητική και δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το εύφλεκτο κλίμα στην ομάδα, τη στιγμή που ακόμη τουλάχιστον, προφανώς επειδή είναι από «καλή πάστα», όλα τα παιδιά παραμένουν φίλοι. Μόνο που έτσι, στα μάτια κάποιων αθλητών, που ήδη έχει περάσει ως σκέψη από το μυαλό τους, οι “κίτρινοι” διαχωρίζονται σε παιδιά και αποπαίδια.

Με τι όρεξη λοιπόν να παίξουν οι παίκτες, όταν αισθάνονται για μια ακόμη φορά γελασμένοι; Κι αν υποθέσουμε πως οι Έλληνες θα έκαναν την «καρδιά τους πέτρα» και θα έπαιζαν για τον κόσμο, που στα δύσκολα τους έχει σταθεί, περισσότερο από τη διοίκηση, ο ξένος, ο Πολωνός Μικάλ Καμίνσκι, με τρεις μόλις μήνες στην Θεσσαλονίκη γιατί να συγκινηθεί; Γιατί να ιδρώσει και να μην δει το ματς σα μία ακόμη αγγαρεία; Ποιος τον διαβεβαιώνει άλλωστε πως δεν θα έχει την ίδια τύχη με τον έτερο ξένο, τον Αμερικανό Ντόχερτι;

Με δύο παίκτες να έχουν πηδήξει ήδη από την κίτρινη… γαλέρα, θα ήταν τεράστιο ατόπημα να χωριστούν και οι παραμένοντες σε δύο «στρατόπεδα». Εκτός και αν στα πλάνα της ομάδας, πέρα από το χρονοδιάγραμμα πληρωμών που παρουσιάστηκε, συγκαταλέγεται και η αποχώρηση των υπόλοιπων αθλητών. Κάτι που θα ήταν ασφαλώς καταδικαστικό, όχι μόνο για την ιστορία του συλλόγου, αλλά και για τα ίδια τα μέλη της ομάδας, αφού αν υποβιβαστεί η ομάδα στην Α2 οι αθλητές δεν θα μπορέσουν να πάρουν τα χρήματα που τους οφείλονται. Και μαζί με αυτούς κι όσοι άλλοι περιμένουν στην ουρά…

Δυστυχώς όμως φαίνεται πως η διοίκηση στον Άρη, εκτός από “άχρηστη”, όπως την είχε χαρακτηρίσει δημοσίως πριν λίγους μήνες ο Κώστας Χαριτωνίδης, στερείται μάλλον ηγετικών προσόντων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το περίφημο «αρχή άνδρα δείκνυσι» αποτελεί το βασικό και μοναδικό γνώρισμα της δοκιμασίας, του χαρακτήρα και της προσωπικότητας ενός ατόμου στην άσκηση εξουσίας.
Προφανώς λοιπόν δεν είναι… γραμμένο στο DNA των παραγόντων της ομάδας να έχουν τη διορατικότητα που απαιτείται να διαθέτει κάποιος που κρατά στα χέρια του τις τύχες ενός τόσο ιστορικού συλλόγου, να διαχειρίζονται τις δύσκολες καταστάσεις και να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.

Τουναντίον, οι κινήσεις και χειρισμοί τους μέχρι σήμερα φανερώνουν μία ανεπάρκεια στον έλεγχο και τη διαχείριση σοβαρών καταστάσεων, όπως συνέβη μεταξύ άλλων, με την σημαντική χορηγία της ΔΕΦΑ, τα χρήματα της οποίας χάθηκαν στο …δρόμο για τη Μίκρα, αφού πριν καλά καλά μπούνε στον τραπεζικό λογαριασμό, κατασχέθηκαν λόγω παλαιών χρεών του συλλόγου.
Είναι ανεπίτρεπτο όμως αν θέλει κάποιος να λέγεται παράγοντας κακό και να’ ναι επικεφαλής μίας ομάδας να μην σκαμπάζει… Χριστό από αθλητική ψυχολογία.. Να μην ξέρει, ότι η ομάδα πρέπει να είναι μία γροθιά! Στα εύκολα και στα δύσκολα… Να λειτουργούν άπαντες σαν τους τρεις σωματοφύλακες… «Ένας για όλους και όλοι για έναν»!

Γιατί αν οι αθλητές του Γιάννη Μέλκα νιώσουν και πάλι περήφανοι για τη φανέλα που φορούν και δεν θίγεται η αξιοπρέπειά τους καθημερινά, ούτε ως προσωπικότητες, αλλά και ως επαγγελματίες, τότε είναι βέβαιο πως θα δούμε ξανά να ξυπνάει ξανά μέσα τους το πάθος και η φλόγα του νικητή. Αφού μετά το… τρεμάμενο πλέον “φως” του πυρσού της της ΔΕΦΑ, αυτή είναι μάλλον η μοναδική ζωοδώτρα φλόγα, την οποία η διοίκηση θα πρέπει όχι μόνο να κρατήσει άσβεστη, αλλά να τη δυναμώσει κιόλας για να φωτίσει και να “ζεστάνει” το “μισοσκότεινο” και “παγωμένο” μέλλον του Άρη. Κάτι δηλαδή σαν το σπίτι που ζούσε μέχρι χθες ο Ντόχερτι…